1عضو هیأت علمی گروه عرفان اسلامی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران(دانشیار).
2دانشجوی دکتری رشته عرفان و تصوف، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران.
چکیده
یکی از روشهای تفسیر قرآن، روش تفسیر عرفانی است. عرفا اغلب بر تفسیر انفسی آیات بیشتر از جنبه آفاقی توجه نموده و بر باطن و معنای درونی قرآن بسیار تأکید کردهاند. یکی از تفسیرهای عرفانی مهم قرن چهاردهم، تفسیر «بیان السعادة فی مقامات العبادة» متعلق به سلطان محمّد گنابادی(سلطان علیشاه) است. این تفسیر، دارای جنبههای فقهی، کلامی، فلسفی و عرفانی است. با توجه به اینکه بیشتر تفاسیر عرفانی، متعلق به عرفای اهل تسنناند و از این جهت که تفسیر «بیان السعادة» تفسیری عرفانی با عقاید شیعی است، مناسب مینماید که ویژگیها، روششناسی و مطالب مهم عرفانی مطرحشده در آن مورد بررسی قرار گیرد.
میبدی، ابوالفضل رشیدالدین. 1371ش، کشف الأسرار وعدة الأبرار، به تصحیح علی اصغر حکمت، تهران: انتشارات امیرکبیر.
نیکلسون، رینولد الین. 1382ش، تصوف اسلامی و رابطه انسان و خدا، ترجمه محمّدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
هجویری، ابوالحسن علی بن عثمان. 1387ش، کشف المحجوب، مقدمه و تصحیح و تعلیقات محمود عابدی، تهران: سروش.
همایونی، مسعود. 1355ش، تاریخ سلسههای طریقه نعمت اللهیه در ایران، تهران: مکتب عرفان ایران.
مقالات
حجتی، سید محمّد باقر؛ شمع ریزی، سید حمید. 1384ش، «کتاب شناخت: تأملی در شناخت لطائف الاشارات و معرفی تفاسیر عرفانی مهم دیگر»، علوم قرآن و حدیث: پژوهش دینی، شماره 11. صص 257- 286.